Asielzoekers zijn op zoek naar bescherming buiten de grenzen van het eigen land. De Europese Unie (EU) biedt deze bescherming. EU-lidstaten trekken gezamenlijk op bij het opstellen en uitvoeren van wet- en regelgeving voor asielmigratie.
Asiel wordt gegeven aan mensen die in hun land van herkomst geen of onvoldoende bescherming hebben. Bijvoorbeeld als ze een gegronde vrees hebben voor vervolging in hun land op grond van ras, religie, nationaliteit, politieke overtuigingen of het behoren tot een sociale groep. De kern van asielbescherming is het principe van non-refoulement, het principe dat iemand niet mag worden teruggestuurd naar een land waar zijn/haar leven in gevaar is.
Asielmigratie is een vorm van gedwongen migratie, in tegenstelling tot vrijwillige migratie voor werk of studie. Asiel is een vorm van internationale bescherming, die volgt uit internationale verdragen die door de EU, en dus ook door Nederland, zijn erkend. Mensen die een asielverzoek indienen worden asielzoekers genoemd. Asiel kan worden toegekend op basis van:
De wet- en regelgeving voor asiel in Nederland is vooral afgestemd op: